PROBLEMAS GENERACIONALES

Cuando  tenía 15 años o por ahi, tenía hora de llegada a casa cuando salía con mis amigos, como casi todos supongo. Mis padres eran muy catastrofistas y tienden a hacer un gran vaso de una gota de agua, por lo que yo siempre llegaba antes de tiempo para que mi madre no estuviera preocupada por la ventana. Tampoco fui una santa, e hice bastante de las mías, o demasiadas, pero siempre con la preocupación hiciese lo que hiciese de si mis padres estarían de acuerdo, o que pensarían ellos.
 
A medida que me fui haciendo adulta, ya sin hora de llegada, tome malas y buenas decisiones, aunque mis padres no estuvieron de acuerdo con ninguna. Ni con mi trabajo, ni con mis amistades, ni con mis dedicaciones, ni con mi novio. Por esa razón yo pospuse y dejé de hacer muchas cosas que eran decisiones conscientes y meditadas, pero no serían aceptadas por todos.
 
Después me fui a vivir con mi novio, gran desastre en la familia. Despues de unos meses sin hablarme lo acabaron aceptando y cuando cinco años después me separé y tuve que volver con las orejas gachas me dijeron que ya me lo habían avisado.
 
En ese ámbito en mi casa siempre hubo bastantes diferencias entre mis hermanas y yo. Todo lo que hacen ellas estaba y sigue estando bien, o aunqeu no lo esté mis padres se quedan  bien calladitos. Quizás sea porque ellas son más "normales " y se comportaron más como el resto del mundo. Trabajo fijo, marido, casa, hijos…Yo siempre fui la más independiente de las tres, y para ellos la más inconstante, quizás porque no tengo vocación de funcionaria. La gran frase "haz unas oposiciones como tu hermana". Todo esto que parece un problema en realidad podría no serlo, simplemente si yo me enfrentase un poco más a las cosas. Y supiera hacerles frente, a pesar de los grandes melodramas.
 
LHoy llegados los casi 30 años me pregunto si las decisiones de nuestra vida deberían ser propias o influídas por los efectos dramáticos que podamos causar. Y es que me enfrento a una decisión dificil que se complica más aún si tengo que contar con que todos los demas se lo tomen bien, y se que no lo harán.
 
Supongo que los padres no son sobreprotectores a propósito pero el caso es que los son, y todos absolutamente todos deberíamos poder decidir el rumbo de nuestra propia vida. Que le vamos a hacer si nos les gusta, pues fastidiarnos supongo.
Publicado en Sin categoría | 3 comentarios

Ésta iba a ser una Navidad diferente

Ësta iba a ser una Navidad diferente para mi, y para todo el resto de la gente de este pequeño mundo mágico al que pertenezco.
 
Nunca supe la razón, pero todo el cúmulo de cosas malas que me han pasado se han sucedido en dias navideños. Ya de pequeña tenía cierta aprehensión hacia estas fiestas, excepto a la llegada de los reyes magos claro; supongo que parte sería por ese sexto sentido que me susurraba en bajito que por esta misma época y algunos años después cosecharía la mayor parte de mis peores recuerdos.
 
 
Cuando era pequeña no me llamaban la atención las luces, ni los adornos, y odiaba la estúpida tradición de poner el belén y el árbol el día en el que dábamos vacaciones en el cole. Esa tradición sigue muy arraigada por parte de mi padre, pero al llegar las nuevas generaciones a mi familia, conseguí librarme de mis adornos para traspasárselos a mi sobrina, que por suerte, a sus 4 añitos de edad, todavía se divierte.
Nunca fuimos demasiados de familia, y nunca nos juntamos en grandes celebraciones, además digamos que nunca conseguí ver en mi casa una gran fiesta, supongo en parte, debido a…"disparidad de caracteres". Como buenos recuerdos, la caravana de Chabel, una BH azul cielo y una nancy a la que le cambiaba el pelo de color.
 
Al pasar los años y dejar de ilusionarme los Reyes Magos (eso no es del todo verdad, me siguen encantando recibir regalos), la Navidad me fue cayendo como una losa, que me hacía y me hace estar más sensible de lo normal y de bastante peor humor. Y es que no entiendo porque a lo largo de un año, hay unos días en concreto en los que tenemos que dejarnos llevar por bellos sentimientos y felicitar a todo el mundo con el que no hablamos durante los trescietnos y pico días restantes.
 
Todo empezó por estas fechas o algo antes, hace por lo menos 7 años. Yo tenía 21 o 22, no lo recuerdo bien y vivía en Santiago con otra chica. Ella siempre metida en temas políticos, que a esas alturas, aún no me interesaban, hasta que de una manera u otra, comencé a informarme y a meterme en grupos , asociaciones y partidos; a ir a manifestaciones, megáfono en mano y a acudir a cuantas presentaciones, fiestas anarquistas y demás líos había en la ciudad.
 
Alli me presentaron a un compañero de partido, el señor X, con el que acabé compartiendo incluso asociaciones ilícitas de cama. Hice por él la tontería más grande y de la que más me arrepentí; dejé a mi novio del momento, con el que iba a compartir mi vida, por compartir algo irreal, y aún peor desconocido y bastante desesperante.
 
Mi vida con el señor X fue un infierno, que empezó unas navidades y acabó tambien en navidades pero dos años después. Los peores recuerdos los acumuló todos él, de tal manera, que pensé no volver a sobrevivir. Celos, mentiras, insultos y la pérdida de una identidad que yo creía fuerte. Y lo único fuerte que al final conseguió mi arrebatadora personalidad fue largarse y abandonar la ciudad, escondiéndose en lugares alejados sin amigos, sin vida, sin ilusiones y con muchísimo miedo. Lo peor fue quien se quedó atrás sin ninguna despedida por mi parte, y lo peor es la sensación de tiempo perdido y años malgastados.
 
Con el cambio de ciudad no se acabó el miedo hasta muchos meses después; el señor x pasó un largo tiempo vigilando mi casa y todos mis movimientos. Y un buen dia me cansé de llevar siempre guardaespaldas y me enfrenté a una calle sola y al riesgo de encontrármelo, que ocurrió poco después; y volvió a ocurrir estas navidades, trás 8 años. Es la magia de las nuevas tecnologías, un nombre en el google et voilá, ahi tienes fotos, e-mail y resto de datos.
Aparte de eso, estas navidades, bueno, algo antes, cambié de profesión. Pues es ahora, a finales de año precisamente, cuando atravieso mi primer momento duro de verdad en este mundo. Críticas feroces, insultos y recriminaciones, y de nuevo escondida, sin amigos, y con muchísimo miedo de no ser lo fuerte que créía.
 
Éstas navidades iban a ser diferentes porque transcurrían con cierta normalidad, pero las sorpresas y las grandes decepciones siempre me cogen en estas fechas.
Publicado en Sin categoría | 8 comentarios

NO ME GUSTAN NADA LAS COSAS NUEVAS

No me gustan nada las cosas nuevas. Aún no tienen olor característico. Todavía no traen ningún tipo de recuerdo. No dejan el sabor agridulce de los buenos y los malos momentos. No significan despedidas, ni reencuentros. Simplemente son eso, cosas nuevas.

 

Mi ordenador no es nuevo, tiene ya muchos muchos años, tantos que cuando intento instalarle alguna novedad, éste a veces se niega a aceptarla. Pero mi ordenador tiene el regusto amargo de muchas despedidas, de pocos encuentros y de alguna que otra casualidad agradable. O causalidad, como es este caso.

 

Es verdad que a veces rebuscando entre lo antiguo, encuentras un hilo conductor que te lleva hacia algo inesperado y sorprendente. Es precisamente este hilo conductor el que hilvanó la historia de cómo conocí a Julio, una persona casual, causal e inesperada, con la sorpresa de la novedad y el aroma de la nostalgia.

 

Por medio de un foro, cual fue mi sorpresa de encontrarlo a él, casi por una broma en un principio. De vez en cuando la vida tiene sorpresas repletas de magia, aunque no siempre las sorpresas son agradables.

 

Empezaré desde el principio. Le conocí por una broma, como ya dije. Había un lugar dónde se hablaba tanto de él que tuve la horrible curiosidad de ver su rostro, escuchar su voz o adivinar sus palabras. Y le añadí al msn. Fue lo único que pude hacer. Bueno, no lo único, podía llamarlo por teléfono, pero me pareció que eso ya sería demasiada novedad y un exceso de caos entre voces desconocidas.

 

Julio, así se llama, resultó ser un hombre encantador. Todo lo que uno no se suele encontrar a través de un aparato viejo como este ordenador. Mas bien lo contrario. Carismático, atractivo y dulce. Con esa dulzura que saboreas lentamente y de la que nunca te cansas.

 

Un hilo conductor hizo que nos conocieramos así, y desenrollando el ovillo coincidimos siendo compañeros de profesión, de desamores, y casi casi de cumpleaños. La vida nos llevó en paralelo y se cruzó de repente haciendo tambalear la pantalla en un punto sin retorno para mi, a partir del cual mi vida cambiaría casi imperceptiblemente.

 

La primera vez que lo vi fue como encontrar delante de mi a algun amigo de toda la vida. Lo que más recuerdo es su abrazo, y no es de extrañar, ya que éste se produjo hace algo más o menos de un mes. Aun así, es casi como si me hubiese rodeado su silencio toda la vida.

 

Buf! Da la impresión de que ese ovillo acabara en amor y no es así. Ya que yo no soy la princesa de este cuento y él no es el rey mago que hará que mi vida se convierta en un jardín de flores de colores y olor a nubes.  

Lo que conseguí fue un lugar donde refugiarme bajo un olor característico, bajo un prisma melancólico que me recuerda lo bueno, y que me recuerda quien quiero ser.

Puede que el personaje de princesa lo haya borrado el tiempo, y puede al final, que no me vuelva a enamorar, ni que lo haga él. Puede que mi sexto sentido funcione demasiado mal y piense que  los únicos finales felices los conforma la pasión. Pero la pasión no siempre es lo unico que une a dos personas. Me queda la dudas de que es lo que nos unió  a los dos.

Publicado en Sin categoría | 9 comentarios

QUE DECEPCIÓN

Que decepción! Si, eso es lo que empiezo a pensar esta semana cuando ya solamente queda una (hasta el 2 de diciembre) para finalizar el espectáculo de Lolas en Arte Livre. Pensaba tener más público (me refiero, a más gente conocida por mi parte, que público en general desde luego que tenemos). Me ha ido a ver gente que apenas conozco, pero amigos de toda la vida, han pasado ampliamente, y es ahí a veces, cuando se ve si la gente que se supone que te quiere te quiere de verdad. NO es obligatorio que a todo el mundo le guste el teatro, pero desde luego, si saben lo mucho que me importa a mi el haber llegado hasta aquí tendrían que estar apouyándome sin dudarlo. Bueno, es una simple reflexión, nada más.
 
Aunque ultimamente, las decepciones no son solamente en el asundo teatral, sino en el resto, la amistad es algo que debería de ser mutuo, y no solo por una de las partes, aunque a veces claro se supone que todo es circunstancial.
 
Aprovecho la ocasión para recordar que LOlas estará en cartel hasta el 2 de diciembre, todavía quedan jueves viernes y saábado a las 21:30 y domingo a las 20:30. Id a verla!
Publicado en Sin categoría | 3 comentarios

LOLAS, EL ESTRENO

Bueno, después de tanto ensayo por fin hemos estrenado. Ha salido bastante bien, no hay queja, lo he aguantado mejor de lo que pensaba, y creo que aunque evidentemente siempre hay cosas que se podrían mejorar, lo he hecho bastante correcto, aunque día a día me doy más cuenta de lo mucho que aún me queda por aprender.
 
 
Personalmente, las cosas me van francamente bastante mal. CReí hasta hace poco que tenía una relación, y parece que otra vez se va al garete, no estoy muy segura de por qué. Según el, debo de estar liada con 20 más o algo así, y francamente no se de dónde lo saca. Imaginaciones supongo pero que acabo pagando yo sus mensajes punzantes, el ultimo 2 minutos exactamente antes de salir al escenario. Menos mal que en algún momento tengo que llorar.
 
Me parece increible que venga a verme gente al teatro, y el que se supone que es mi novio, sabiendo lo importante que es para mí, no se haya dignado ni en desearme suerte. Cosas de la vida.
 
Bueno, esta entrada era para hablar del estreno y aconsejar a mis lectores que vayan a ver la obra, merece la pena de verdad.
Publicado en Sin categoría | 2 comentarios

Y POR FIN LLEGÓ EL GRAN DÍA…

No mucho tiempo esperando la verdad, y si unos pocos nervios teniendo en cuenta lo que se avecina. Es un papel pequeño, pero por fin ya en el teatro profesional, con una obra apasionante y complicada la verdad. El estreno de LOLAS en el teatro de Arte Livre (Vazquez Varela 16, Vigo) es este viernes día 26, dónde otra actriz y yo entramos en la compañía haciendo sustituciones, pero bueno, nos quedamos, y muy a gusto. El mio es un papel pequeño, pero bueno, al fin y al cabo un papel, una forma de empezar y una oportunidad de estar en el candelero hasta el 2 de diciembre que acabamos. La obra tiene lugar todos los jueves, viernes, sabados, domingos , festivos y visperas de festivos a las 21:30, excepto los domingos que es una hora antes.
 
Os dejo un breve resumen de la obra…
 
 
A Alemaña nazi e II Guerra Mundial son o pano de fondo no que transcorre Lolas, a segunda produción da compañía Teatro Arte Livre. O escenario é a Casa das Lolas, un prostíbulo e cabaré no que a guerra e os seus negocios, a opresión e a liberdade e as contradicións do ser humano se ensarillan coas cancións prohibidas polo nazismo. A reestrea é o 26 de octubro en Vigo no TAL.

Lola é o novo espectáculo do Teatro Arte Livre, un musical con guión de Roberto Cordovani e Eisenhower Moreno, que traslada o espectador as contradicións e as brutalidades do réxime nazi da man dos actores dunha compañía de cabaré Neues Kaffe Vaterland de Berlín, que acollía soldados de paso e a membros da SS até o final da guerra, cando bailar estaba prohibido debido aos continuos bombardeos. A Casa das Lolas é o prostíbulo e o teatro no que representan a súa función, un espectáculo cotiá marcado polos negocios sucios que crean as guerras ao seu redor, pero tamén pola falta de liberdade, a opresión, as contradicións e as ambigüidades dos seus personaxes.

Lilí Marleen é o tema que abre o espectáculo. Klauss, un actor libertario oprimido polo réxime, que actuou para o nazismo por necesidade é o encargado de poñerlle voz sobre o escenario a unha das cancións alemás máis famosas, popularizada durante a Segunda Guerra Mundial. Klauss, interpretado por Roberto Cordovani, traballa na Casa das Lolas, o prostíbulo rexentado por Schukert (Marga do Val), un construtor enriquecido á conta da guerra. A trama da nova proposta de TAL arranca coa chegada de Herr von Bohn, o novo responsábel de urbanismo da cidade, que se fai pasar por Esslin(Eisenhower Moreno)  para formar parte do elenco como cantante. A Casa das Lolas convertese coa súa chegada nun labirinto de conspiracións e de decadencia moral que atrapa ao resto dos personaxes, dende a ensoñadora Gigi(Cecilia Vázquez), que non desiste de topar un home que lle dea a chave para vivir a vida que sempre quixo, e a Kristina(Beatriz García-Durán ), a nena perversa e pervertida, até o xudeu fuxido da Gestapo Abeiro Keller(Agustín) e Max(Jose Miranda), un home que tan só quere traballar.

Con esta nova proposta, o musical volve recuncar na sala viguesa Teatro Arte Livre. Mais desta banda, Cordovani e Eisenhower Moreno queren rachar cos clixés do xénero, esa alegría e a festa que inunda o escenario en cada representación, para falar dunha realidade dura e dramática, coa intención ademais de achegar “novas reflexións” sobre un momento histórico fondamente estudado.

Ademais de cancións propias do cabaré, prohibidas polo nazismo na Alemaña da II Guerra Mundial, o apartado musical inclúe toda unha serie de temas que cuestionan e lle ofrecen ao espectador datos sobre os personaxes, os seus sentimentos e as súas reflexións. “Gostaba de incluír ese universo máis político e máis intimo” sinala Eisenhower “de afondar a través da música nas contradicións humanas, na soidade que vai máis alá do propio show”. Nesta arriscada montaxe, inspirada en Fassbinder e con axudas do Igaem e a Consellaría de Cultura, o apartado musical consegue acadar protagonismo de seu e converterse nun dos aspectos máis destacados.

Publicado en Sin categoría | 8 comentarios

TO BE OR NOT TO BE, THAT IS THE QUESTION

Ser o no ser, he ahi la cuestión , decía Hamlet. Al final es esa la cuestión que importa en todo lo que hacemos. Ser; mejor o peores pero ser, al fin y al cabo. En mi nuevo curso de teatro estoy empezando a comprender lo dificil que es conocerse a uno mismo, y al final eso es casi lo esencial para llegar a comprender y conocer lo que sentiría el personaje que te pueda tocaar interpretar. Como decía mi gran maestro Angel, conseguir quitarse la máscara interna para así poder adoptar la máscara de uno u otro personaje. Es así de fácil y así de dificil. Aunque al final tienes que enfrentarte a los propios miedos de no ser lo suficientemente buena, o de que los demás no tengan la necesidad de que seas buena, y lo peor de todo, como saber seguir tu camino y saber si escoges el lado y el ritmo adecuado. Saber si te enfrentas a la realidad, o si la realidad que tu ves es tan solo una pura fantasía, y si fuera hace 10 años cuando me tuviera que responder esta pregunta, quizas me vería con más posibilidades de respuesta, pero ahora me veo con casi 30, un futuro incierto, y una vocación en la que todavía no se si encajo o si me queda un poco grande. Todo me está yendo bien, eso es verdad, pero tengo más dudas que convencimientos, y la verdad, no puedo decir que tenga muy claro en dónde me meto, en todos los sentidos.
 
Uno de los deberes de hoy fue escribir una fantasía erótica, y vaya, yo tengo muchas. ¿Que quiero decir con esto? Que no se si me atrevo a mostrar tanto de mi como sería necesario…y pensar que creía que la timidez no existía en mi diccionario. Siempre que escribo el blog, es porque no me encuentro bien animicamente, y al final tendrán razón quienes dicen que si escribes tus cargas emocionales, estas resultan menos pesadas. Puede ser, pero necesito alguien que me diga una verdad. Por otro lado, a lo mejor esa verdad, no querría oírla. Ser o no ser; a pesar de que decididamente elijo ser, reconozco que ser , y sobre todo ser yo por encima de todos, a veces me cuesta.
Publicado en Sin categoría | 2 comentarios

LA SUERTE

Es curioso como la suerte juega a veces a nuestro favor o en nuestra contra. Es curioso a veces como se te presentan las oportunidades, pero está claro que los trenes que llegan no se deben dejar pasar de largo.
 
Ayer me hicieron una oferta de trabajo. Hoy la acepte. Lo que quería. En el teatro, con uno de mis directores favoritos, y en una obra de teatro que me apasiona. Con un papel pequeño (gracias a Dios, tengo solo 15 días para prepararlo) pero desde luego con una enorme responsabilidad ya que una chica se fue y yo entro a sustituírla en el último momento. Pero eso me depara grandes oportunidades. Entrar en la compañía, trabajar como actriz, seguir aprendiendo con los mejores…
 
¿El secreto? La suerte. Estar en el momento oportuno en el lugar adecuado. Y eso es todo; ahora solamente, que ya es mucho, trabajo, esfuerzo, sudor e ilusión. Toda una suerte y toda una gama de posibilidades. Es complicado trabajar en este mundo, y lo más difícil es estar con los mejores. Espero estar a la altura. 
Publicado en Sin categoría | 4 comentarios

NOCHE SIN LUNA

"El nombre de amigo es corriente, pero la fe en la amistad, rara"
Creo que la cita es de un buen amigo, al que le dedico el cuento, ya que lo prometido es deuda. A veces en los pequeños gestos descubres el secreto de las grandes cosas. A veces con pequeñas cosas permanecemos eternamente.
Para Fredo.
 
ES de noche. Como pasa a menudo en ese momento del día, todo adquiere una calma y una soledad especial; una soledad que no da miedo como a veces da la soledad en el bullicio.
 
Debe ser luna nueva, ya que la falta de claridad me permite ver perfectamente una vía lactea marcada casi como con rotulador. No hace frío; despues de un verano climatológicamente desesperante, en pleno mes de septiembre  por fín puedo notar la brisa caliente sobre los hombros.
 
 
¿Crees en la eternidad? En el recuerdo eterno de alguien durante toda nuestra vida, y durante la vida de los que nos precederán. ¿Llevarás en la memoria todos los momentos importantes cuando ya no estés aquí?
 
En la noche sin luna, me doy cuenta de los millones de momentos que me han marcado. Amores de diversa índole, personas de diferentes procedencia, momentos irrepetibles…que hasta ahora me han convertido en la mujer que soy. Lo único que soy es un recuento de experiencias, un libro medio escrito que quizás solo pueda escribir yo. Y cuando falta aún por contar.
 
Miro al cielo, e intento calcular hasta dónde alcanza el resplandor de las estrellas. Cada estrella tiene su propia luz más intensa cuánto más cercana a si misma y más difusa cuánto más alejada y más cercana a mi. Tal vez tú seas igual; yo no poseo tu resplandor, y éste no llega a tocarme. Estamos a un paso de un contacto total, pero al mismo tiempo, yo me siento iluminada por ti. Y aunque mi resplandor difiere del tuyo, desde que estás en mi firmamento yo brillo de una manera especial. Eres un capítulo sin concluir. Serás un capítulo sin final. Pero formas parte de mi libro, de lo que soy, de lo que aún me falta por escribir.
 
Será que esta noche me inspiran las ausencias. No obstante, las ausencias no dolerían si no hubiese una presencia constante en el alma.
 
Haz un recorrido por tu vida, y quédate un momento con los instantes de desesperación. Da un salto y permanece en los instantes de felicidad. No han sido un sueño. Y han valido la pena. Sin desesperación, sin problemas, sin peligros y sin ausencias, sería imposible valorar los momentos felices, los sueños cumplidos, las experiencias escritas. Sin riesgo, no hallaríamos valor, y sin fe no hallaríamos verdad. Quizás tengas razón, quizás hable demasiado sobre el tiempo que me ha tocado vivir.
 
Tal vez en esta noche sin luna, debía imaginar un gran resplandor. Pero prefiero la vía láctea y el brillo de otros que aumenten el mío.
 
Y me doy cuenta de que la soledad no existe . Tal vez ahora estoy sola. Pero en realidad otras luces me iluminan y juntas iluminamos el cielo de la soledad de otros. Tal vez esto no sea un cuento. Tal vez quiera escribir una página de un libro y no sepa como hacerlo.
 
Tal vez sea más díficil expresar los momentos felices que los desesperados. Por suerte nadie tiene pensado aún escribir ningún final.
 
Echo un último vistazo a las Islas Cíes antes de regresar a casa. Y es inevitable pensar en tí, y sonrío pues me doy cuenta que aunque increíble, sigues a mi lado. Seguís todos a mi lado y no se porqué. No hay tantas experiencias que contar, ni existen tantos sueños cumplidos. Pero a veces no sólo lo físico importa, no solo el contacto permite forjar momentos y entrelazarlos como un hierro forjado. ¿Será acaso más fuerte lo mental? Aunque eso tendría que pensarlo otro noche de soledad, o al menos consultarlo con la almohada.
 
Creo que la vida es sueños, y si, por supuesto, los sueños sueños son. Pero a veces la realidad supera la ficción. A veces los deseos se consiguen y se forman las más diferentes emociones y los sentimientos menos perecederos. A veces todo esto merece la pena. ¿No crees?
Publicado en Sin categoría | 2 comentarios

LUZ

Mi buen amigo el capitán me pide que escriba algo. En fin, las peticiones entre nosotros son algo contínuo; yo le pido un ratito antes de que se vaya, él me pide un poquito de luz por estos hogares perdidos y abandonados ultimamente…Al final, todos pedimos algo, y bueno, que es la vida si no un intercambio constante? Incluso a veces las amistades son un intercambio interesado (no me refiero a la tuya cielo), a veces las relaciones son un intercambio por un simple afan de superioridad, por un sueño liberador de cambio en tu personalidad, o por un poder de adaptación que intentas demostrar cuando a veces nunca lo tuviste.
 
Y si todo es un intercambio interesado, podemos pensar todavía que existe el amor incondicional? Preferiria pensar que si, aunque a veces en el amor recibimos mas de lo que damos, y al final en eso podemos salir ganando, no sería eso acaso un interés? No sería acaso una necesidad de mimos y compañía en vez de algo desinteresado? A veces incluso los padres son egoístas e intentan vivir la vida como ellos hubiesen querido a través de sus hijos. No obstante, cuesta pensar que no haya algo desinteresado, quizás si lo haya, y lo dificil sea encontrarlo. Aunque yo sigo pensando que el intercambio existe, y el egoísmo por supuesto también.
 
Ay capitán, que empiezo escribiendo para que sepas que estoy viva, y al final mis letras se acaban marchando siempre por derroteros inesperados, pero sabes perfectamente que eso solamente depende de mi humor del momento. También  sabes que al momento siguiente vuelvo a ser optimista confiada y divertida. Espero porfavor verte antes de que te vayas, y por cierto, mira mi blog mañana, que mañana niño, es para tí.
Publicado en Sin categoría | 1 Comentario